شیشه نوشابه ات را به سمت من تکان بده

این کتاب _ کجا ممکن است پیدایش کنم _ را هم تمام کردم. با خودم فکر می‌کنم اگر من یک ژاپنی بودم، موراکامی هم‌صحبت دلنشینی برایم می‌شد.

یکی دیگر از کاکتوس‌هایم تلف شده‌است. در سطل آشغال دفنش می‌کنم. این چندمین کاکتوسی بود که تحت سرپرستی من مُرد؟

گوشی‌ام زنگ می‌خورد، مشتری برای میز چوبی دوست داشتنی‌ام. معامله‌مان نمی‌شود. باید زودتر بفروشمش گرچه مطمٸنم دلتنگش می‌شوم...

درحالیکه آخرین صفحات رمانِ پرفروش "موراکامی" را می‌خوانم، دمنوش من‌درآوردی که برای سرماخوردگی‌ام درست کرده‌ام را نیز  می‌نوشم.

کتاب به پایان می‌رسد، یک پایان تقریبا باز، رها. ضربان قلبم شدت می‌گیرد. نمی‌دانم مربوط به کدام جزء دمنوش است اما احتمال می ‌دهم زنجبیل نقشی مهمی داشته باشد.

فکر می‌کنم به رمان پانصد و نود و چهار صفحه‌ای که می‌خواهم به زودی شروع کنم...

مرا زنی آرام نبین که

با گرمای اردیبهشت می‌سازد و

خیال می‌کند بوی نرگس‌ها، مدهوشش می‌کنند.

بیا دست مرا بگیر

و نجاتم بده.

من به سرمایی سخت، معتادم...